Szydełkowa leśna nimfa :)

      Już od jakiegoś czasu marzyło mi się zrobienie jakiegoś leśnego stworka. I tak powstała Olszynka. W lesie, w którym mieszka nie ma co prawda olch, ale imię to imię i z tym się nie dyskutuje :P.

      Olszynka lubi skakać po drzewach, co będzie widać na zdjęciach. We włosy wplata sobie kolorowe kwiaty, a ręce, nogi i szyję ozdabia listkami. Sukienkę uszyła sobie z kory i liści, i teraz może wygodnie biegać w niej po całym lesie. Włosy ma zielone jak wiosenna trawa, trochę zmierzwione przez wiatr mimo, że usilnie próbuje przyczesywać je grzebykiem z patyczków.

      Na co dzień mała driada zajmuje się pilnowaniem, by nikt nie zakłócał spokoju lasu. Niech no tylko ktoś spróbuje zrobić krzywdę, któremuś z drzew. Wtedy Olszynka wkroczy do akcji! Zwykle jest jednak bardzo miła, zbiera patyczki, wskazuje drogę kotom przechodzącym przez lasek. Raz nawet miała okazję zapoznać się z łosiem. Kiedy trzeba pomaga sarenkom, rozmawia z ptakami oraz głaszcze małe drzewka i grzyby, żeby lepiej rosły. Tak właśnie wygląda jej życie.

      A teraz kilka zdjęć.

      Tutaj zabrałam Olszynkę na chwilę z jej leśnego domu, żeby mogła zaprezentować się, jak wygląda ze wszystkich stron. Mam nadzieję, że się Wam spodoba. Jest troszeczkę zawstydzona, że pokazuję ją na blogu. W końcu nimfy raczej rzadko są oglądane przez ludzi.

      Przez następny tydzień, albo trochę dłużej nie będzie mnie na blogu. Mam nadzieję, że nie pogniewacie się, że wobec tego nie będę w tym czasie mogła odpowiadać na komentarze i odwiedzać Waszych blogów. Tymczasem zostawiam Was z Olszynką :).

Makowo-chabrowy wianek

      Zbliża się niezmiernie ważne święto w pracy mamy, czyli Gala Przedszkolaka :D. W tym roku tematyka to "Raz na ludowo", więc oczywiście wianki bardzo przydatne. Robiąc wianek dla mamy postanowiłam skorzystać ze sposobu na wykonanie kwiatów z krepiny, który poznałam kiedy tworzyłam palmę wielkanocną. Myślę, że efekt jest dobry, bo dzięki wielkości i barwie kwiatów, będzie je widać z daleka. Przynajmniej mam taką nadzieję.

      Stelaż jest z gałązki leszczynowej, do tego powplatanych kilka kwiatostanów traw. Całość owinięta cienkim drucikiem, taśmą klejącą i zieloną bibułą. Na głowie trzyma się dobrze, można pląsać bez obaw, że pofrunie w świat. Mama nie zdecydowała się na zapozowanie, więc owa rola przypadła mi. Walcząc ze zdjęciofobią po raz pierwszy postarałam się wziąć to na klatę i nie wycinać swoje twarzy :P. Chyba udało mi się go obfotografować ze wszystkich stron. Według mnie, wyszedł lepiej niż myślałam. Obawiałam się, że będzie się rozpadał przy byle dotknięciu, ale nic takiego się nie dzieje (tfu tfu tfu!).
     Swoją drogą lubię wianki. Zwłaszcza takie z żywych kwiatów są cudowne. Od razu kojarzą mi się z Nocą Kupały. Chyba jedno z najśliczniejszych świąt :). Ach ach, a już czerwiec, czyli niedługo!

Szydełkowe pudełeczko z kwiatkiem.

      Zastanawiałam się co wstawić najpierw, bo mam dwie rzeczy. Postanowiłam działać chronologicznie, więc dzisiaj będzie szydełkowe pudełeczko. Zrobiłam je dla pewnej miłej pani, która nie wie o tym, że mam bloga. W środku wypełniłam je cukierkami. Na zdjęciach cukierków nie ma, nie dlatego, że zeżarłam, ale dlatego, że wtedy jeszcze nie zostały kupione. To tak w ramach uściślenia :P.

      Średnicy pudełka nie zmierzyłam, więc nie wiem ile dokładnie miało. W każdym razie było niewielkie, ale za to nawet pojemne. Można trzymać w nim co się chce, bo jest dosyć sztywne. W tym celu robiłam je, składając dla pewności włóczkę podwójnie. Wieczko jest doczepione i można sobie nim majtać do woli. Na jego szczycie kwiatek, który może ktoś kojarzy z tej podusi. Okazało się, że zostały jeszcze trzy, a jakoś tak pasował mi tutaj.

      Nie wiem czy będzie się Wam podobało czy nie. Ja tam lubię takie falbanki, kwiatuszki i różne tego typu rzeczy, więc jestem zadowolona :). Pani była autentycznie pozytywnie zaskoczona, wygląda na to, że też jej się podobało :).

Podusia skończona!

      W ostatnim wpisie wspominałam o moich zmaganiach z poduszką, która wtedy była jeszcze w lekkiej rozsypce. Wczoraj jednak zawzięłam się i udało mi się ją skończyć. Ze starej bluzki uszyłam czekoladową poszewkę. ToTykoJa w komentarzu wspominała o tym kolorze i myślę, że sprawdził się bardzo dobrze. Przynajmniej ja jestem z takiego efektu zadowolona. No i mama, bo to była podusia od początku robiona dla niej. Udało się nawet zdążyć na wczorajsze święto :).

      Zdjęcia robiłam dzisiaj rano i jak zwykle pomagała mi Filusia. W ogóle śniło mi się, że na tej poduszce położył się buldog i nie chciał zejść :o. Może moja kotka go wyczuła i chciała wypędzić, i to dlatego kręciła się tak cały cza dookoła :P.

       Przypomnę jeszcze, że to jest druga poduszka, którą zrobiłam. Pierwsza to podusia w niebieskie kwiatki.

Poduszka w stanie półzrobionym.

      Trudno powiedzieć, że zrobiłam poduszkę, dlatego będzie, że "półzrobiłam". Mam nadzieję, że Mironek (Białoszewski, ten od muzy natchniuzy i drucikowych dusz) byłby ze mnie troszeczkę dumny :D. Rzecz jasna nie z poduszki, tylko ze słowotwórstwa, a może z poduszki też. Kto go tam wie.

      Kwadraciki trzeba trochę wyprostować, bo na razie są jak z gardła wyjęte, poza tym zastanawiam się czy nie pozszywać ich nie tylko w tych miejscach, w których są w tej chwili, ale ogólnie w tych "dziurach" między nimi, które po założeniu na poduszkę robią się znacznie większe. Chyba nad tym pomyślę. Ogólnie mam jeszcze zamiar dać pod na jakiś materiał, bo sama taka szydełkowa poszewka na zwykłym wypełnieniu wygląda ni w pięć, ni w dziesięć. Zobaczę jak w praktyce mi to wyjdzie, ale na razie pokazuję tak jak jest, bo nie mam pojęcia, kiedy zobaczyć można będzie ostateczny efekt.

      Nie ma tutaj za bardzo przodu i tyłu. Kto jak woli. Strona numer jeden:

Strona numer dwa:

 I zbliżenia:

      Właściwie te kwadraciki powinny być robione z cienkich nici, małym szydełkiem. Ja zrobiłam jak zrobiłam i wyszły wielgachne. Mam nadzieję, że na koniec nie wyjdzie jakoś źle, bo szczerze mówiąc teraz mam mieszane uczucia.

Szydełkowa Czarodziejka z Księżyca :).

      Czy ktoś z planetarnych przybyszów pamięta jeszcze Czarodziejkę z Księżyca? Jeśli nie to czas sobie przypomnieć, a przynajmniej to jak wyglądała główna bohaterka Usagi (Bunny) Tsukino :). Niedawno postanowiłam sprawdzić co takiego cudownego było w tej serii, że jako mała Agatka za każdym razem, kiedy tylko rozbrzmiewała charakterystyczna melodia, w niewyobrażanym skupieniu zasiadałam przed telewizorem. Chciałam też stwierdzić czy po latach będzie tak samo. Nie było. Co nie znaczy, że było źle. Wiele rzeczy mnie irytowało. Teraz widzę, że jednak fabuła jest dosyć naiwna. Nie zmienia to faktu, że pomijając niektóre odcinki, nie miałam ochoty rzucić tego w czorty. Może jednak jest tam jakaś magia :).

         Moja czarodziejka ma niecałe 13 cm i właściwie to jest taki czarodziejkowy przedszkolaczek.

Polubiły się nawet z panną Filutellą. Mam tylko nadzieję, że teraz Filusi nie zamarzy się zostanie Luną.

Leoniusz z Krainy Zielonych Pagórków.

      Dawno dawno, a tak naprawdę kilka lat temu uszyłam lwa. Od razu uprzedzam, że na szyciu się nie znam, a maszyny nie dotykałam niestety nawet małym palcem. Mimo wszystko chcieć to móc. Teraz już wiem, że zrobiłabym go inaczej, ale nie narzekam, bo jeszcze będzie mu przykro. Oto lew, a na imię ma Leoniusz. Na siedząco ma coś około 35 cm.

  

Inspirowany jest trochę postacią z tej książki.

      Uwielbiam ją, a ilustracje ma prześliczne. Oto książkowy Leoniusz. Mój się sporo różni, ale dla mnie to właśnie ten Leoniusz z Krainy Zielonych Pagórków, którą pewnego razu namalował Miś Fantazy.
      Coś mi się przypomina, że na podstawie tej książki była też bajka, ale to nawet w połowie nie było to. Zabrakło tam tej magicznej atmosfery.

 I na koniec Leoniusz oparty o poduszkę i pszczoła podlatująca, żeby użądlić go między łapki! :o