Etui na telefon - Pan Piesek :)

      Zmieniłam telefon, więc na szybko musiałam wymodzić coś co przynajmniej tymczasowo będzie mi go chroniło. Poprzednie etui nie nadawało się już, nie tylko ze względu na wielkość, ale było już nieco sfatygowane :P. Powstał więc Pan Piesek, który mam nadzieję będzie dobrym ochroniarzem. Jak dotąd sprawuje się dobrze :). Zastanawiałam się nad zrobieniem mu jęzorka, ale w końcu stwierdziłam, że taki wystarczy. Piesek ma wielkie zdziwione oczy, jeszcze większy nos, kłapciaste uszy i "merdający" ogonek. Oto zdjęcia.

Smutny łosiorenifer Stasio - etui

          Łosiorenifer Stasio skonstruowany dla Marty, trochę w oparciu o zdjęcia z internetu, a trochę, o moje własne widzi mi się. Jest smutny, bo nie ma w tej chwili telefonu do pilnowania, ale gdy trafi w ręce właścicielki na pewno się rozweseli.

          Trochę się pomęczyłam nad porożem, robionym jak cały Stasio, na zasadzie prób i błędów. To pierwsza rzecz, którą wykonałam z samych półsłupków. Wcześniej jakoś nie przyszło mi to do głowy ;p. A, jeszcze wyjaśnienie dlaczego łosiorenifer. Łosiowe jest poroże i całe jego jestestwo, a reniferowy czerwony nos.

          I taki oto wyszedł:

Ubranko telefonowe - niebieskie

          Oto kolejny strój do odziania telefonu. Miał być niebieski z białymi lub szarymi paskami, ale nie wyrobiłam nerwowo na rozplątywaniu zmieszanych ze sobą włóczek: granatowej i białej. Powstał więc taki oto zmiksowany. Na dodatek w trakcie musiałam efektownie spruć to co udało mi się wyszydełkować i zacząć od nowa. Dzielnie dotrwałam jednak do końca. Na razie robię sobie urlop od szydełkowania etui, a przerzucam się na coś innego. Sama jestem ciekawa jak owo coś mi wyjdzie.

Pokrowców ciąg dalszy.

           Poszłam za ciosem i zrobiłam kolejne etui na telefon. To jest dla mamy, dlatego z mniejszą jaskrawizną. Kwiatki, kokardka i frędzelki jednak nadal obowiązkowo muszą być. Poszło mi trochę szybciej niż z pierwszym, chociaż inaczej niż w tamtym łączyłam brzegi. Nie ma prawa rozlecieć się choćby wsadziło w nie pazurki stado kotów.
Zdjęcie powiedzmy od przodu:

 I powiedzmy od tyłu:

Na początku było szydełko...

          Chociaż właściwie powinnam napisać, że na początku były druty. Nie zdziałałam jednak na nich nic ponad robienie prawych i lewych oczek. Za sprawą mamy po kilku latach spróbowałam co się stanie po zetknięciu mnie i szydełka. Wielki Wybuch nie nastąpił, a mimo to powstała planeta, co prawda blogowa, ale na początek zawsze to już coś. 

         Bloga mam zamiar pisać właściwie dla własnej satysfakcji i po to, aby w jednym miejscu umieszczać zdjęcia wszystkiego, co robię na szydełku i nie tylko (jeśli ktoś jednak jakiś cudem tutaj zajrzy to będzie mi bardzo miło). Mam nadzieję, że dzięki temu zauważę postępy i będzie mi szło coraz lepiej. 

         Na początek mój pierwszy wytwór, dzięki któremu uczyłam się co i jak. Pokrowiec na mój szeroczajny telefon. Robiłam bez wzoru, z głowy, więc trochę na zasadzie prób i błędów.